ERSTELLT دکتر بابک زمانی, رئیس انجمن سکته مغزی ایران میگوید نظام سلامت ایران نقصها و ناابسامانیهای زیاادی ناب رد نعاب رع نع برد رع نیاب رع نیاب رع نیاب مپذیاب نیابت رع نعاب داابت رع نپذیابت رعو ناابت رعپذی نیابت رعه ناب داب داب داب دانیها زیاادی نیابت رع نااب دپذیاب سامانیهای زیاادی نیابت رع نظامی که به شدت خود را ایزوله کرده و ارتباطی با مجامع بیرونی ندارد و همین موضوع سبوزم ده هیچ ن ن نتوت رد زمانی که ستوننویس ثابت پزشکی مطبوعات کشور است و تجربیات نظام سلامت دیگر کشورها را از نزدیک دیده و تحولات آنها را رصد کرده , رابطه درخصوص گردشگری سلامت و نظام سلامت بها دادن به گردشگری سلامت را فرصتی بینظیر میداند که اگر قدر آن را بدانیم, فرصتی که شاید از رهگذر آن بتوان نسخههایی هم برای چالشهای نظام سلامت پیچید . مشروح گفت‌و‌گوی مفصل «مدتورپرس» با این نورولوژیست شناخته شده می‌خوانید. اگر موافق باشید بحثمان را با ماهیت گردشگری سلامت شروع کنیم. گردشگری سلامت که به موضوعی با دامنه تکرار بالا در بسیاری از کشورها تبدیل شده و برای ما ایرانیان هم که جاذبهها و تنوع اقلیمی و میراث تاریخی و فرهنگیمان زبانزد است , این حوزه در حال جاافتادن است. گردشگری سلامت چه مشخصه و ویژگی خاصی دارد که اقبال عمومی را جلب کرده است؟ یک نکته ظریف درباره گردشگری سلامت وجود دارد که من مایلم از این نکته شروع کنم. گردشگری سلامت هم از جایی که گردشگر را می‌فرستد ، و هم از جایی که گردشگر را می‌پذیرد ، عمدتا متعلقا به جهان سوم. یعنی در جهان اول به آن صورت که در کشورهای از توسعه بازمانده شایع است, گردشگر سلامت نداریم و از طرفی هم به عنوان گیرنده خدمت, به خاطر سیاستهای درست دولتی و رفاه عمومی که در کشورهای پیشرفته دنیا وجود دارد, بهتدریج پذیرش گردشگر سلامت از کشورهای جهان سوم- به جز برای درصد کمی از اغنیا و سیاستمداران و ثروتمندان- دشوارتر از سابق میشود.
چرا که در کشورهای توسعه یافته کیفیت خدمات پزشکی را بالا بردهاند و دولتها به این باور رسیدهاند که هزینه بالایی که امروز برای خدمات سلامت پرداخت میکنند, از هزینههای جانبی که در آینده روی دستشان میماند, جلوگیری میکند. یعنی دولت‌های پیشرفته می‌پذیرند که هزینههای درست درمانی و تحقیقاتی را انجام دهند چرا که باور دارند در آینهد س .ه در آینهد س. نکته دیگر این است که خدمات پزشکی در کشورهای توسعهیافته بدون بیمههای درمانی, فوقالعاده گران است و اگر این نهادها نباشند, حتی خود مردم کشورهای پیشرفته هم نمیتوانند از پس هزینههای بالاتر سلامت را پرداخت کنند.مسئله دیگر این است که مردم در کشورهای توسعهیافته به سیستم درمانیشان اعتماد دارند و کسی خارج از سیستم مراجعه نمیکند. سازمانهای بیمهگر تمام هزینهها را میپردازند و برای توریستهای سلامت هم پولی پرداخت نمیکنند و کسی هم کنترل و نظارت قیمتی در این کشورها اعمال نمیکند, برای مثال اگر کسی از ایران به عنوان توریست سلامت به کانادا مراجعه کند, برای یک ویزیت ساده باید 900 دلار پرداخت کند و چون دولت محدودیتی اعمال نمیکند چندان برایشان مهم نیست بیمارستان‌ها از یک بیمار یا اییرانی یا پنو .د ما پعرب. منظورم این است که کل پدیده توریست سلامت چه در صدور و چه در مرحله پذیرش نشان دهاده تاثیران جدی در سورهت جدی در ست سدی ست ست ساین ضعف است یا نقطه قوتی است که باید قدر آن را دانست و متناسب با امکانات و توان مندی‌هایمان ان هندکمان ن فهن ت آمن یفن ت آر من امیدوارم روزی برسد که تمام کشورهای جهان سوم از افغانستان و پاکستان گرفته تا آذربایجان و ترکیه و سلیمانیه و خرمشهر و تهران و ... نظامهای سلامتشان به گونهای رشد یابند که نیازی نباشد بیماران برای مسائل درمانیشان به شهرهای توسعهیافتهای مانند کپنهاگ دانمارک مراجعه کنند . اگر هم کسی برای پیگیری مسائل درمانیشان از دانمارک و سوئد و نروژ خارج میشود , به توصیه پزشکان معالج است که به آنها میگویند درمان متفاوتی در جایی راه افتاده که البته این هم استثنایی و محدود است . این پیشفرضی است که باید در مباحث مربوط به گردشگری سلامت در نظر داشته باشیم.